Een kind in een ziekenhuis met een ouder - hoe te overleven ?

Vorige week hebben we het "genoegen" gehad om in het ziekenhuis te slapen, op de kinderafdeling.
Kinderen zeuren een beetje, soms huilen ze, maar ze slapen vaker en vervelen zich gewoon.
Aan de andere kant, de ouders ... alleen en exclusief voor haar.

Voor voedsel. Bij de verpleegsters, doktoren. Op het krakende bed.

Bij gebrek aan speelgoed voor kinderen. Op gebogen wanden.

Standaard ;]

Elke seconde zegt: "Ik kan er mentaal niet tegen".

Ik begon me af te vragen wat er aan de hand was. ik ben blij, dat ze me een halve en schone lakens gaven, dat ik een diner kan bestellen voor PLN 5, dat ik zelf een kopje thee kan zetten, en vooral - dat ik bij een kind kan zijn dat ziek is!

Dezelfde vispasta voor het ontbijt voor de derde dag op rij ? Je wil niet, geef het dan niet aan uw kind, beneden is een winkel, koop een broodje, jam en stop met zeuren. Zorg voor jezelf.
Het beddengoed past niet bij jou? Zelf meenemen van huis. Schreeuw niet tegen de verpleegster, wanneer deze je een kussensloop met een klein gaatje brengt.
Enz..

Ouders met een kind in het ziekenhuis - hoe het met ze gaat ?

Mama, doe me goed
Een tweejarige drinkt koude cola na elke maaltijd, eet allerlei Kinder-producten tussen de maaltijden - snoepjes, chocolaatjes. Moeder weigert elke keer, als de kok met het avondeten arriveert.
Hij legt het me 's avonds uit, dat ze wil dat het kind haar ziekenhuisverblijf goed beleeft, dus laat ze hem snoep eten. Normaal eet hij helemaal niet zoet. Ziekenhuisvoedsel is afschuwelijk en zal uw baby dat niet geven. Ik wist niet wat te zeggen. Ik zweeg.
Mijn kleintje at alles wat het ziekenhuis hem bood. Ik hoefde hem nergens mee te voeden. Ik had geen gevoel, dat ik hem chocolade moet kopen, om hem beter te laten voelen. Het kwam nooit bij me op, omdat hij ervan genoot, dat ik bij hem ben, dat ik 's nachts naast de deur slaap, dat hij niet alleen is op een vreemde plek. Het kind ervaart de omgeving iets anders dan volwassenen.

Laptop, tablet, smartphone - een noodzakelijk goed
Ik was doodsbang en wilde zelf huilen, wanneer Fr. 23 een eenjarig meisje kon niet slapen. Ze was zo hysterisch, dat ze haar kalmerende middelen moesten geven. En het huilen begon rond 19. Je kunt je voorstellen ?
Ze huilde zo hard, dat haar kleren doorweekt waren van het zweet.
Overdag keek ze naar sprookjes. De computer lag de hele dag in haar wieg, beelden flitsten continu op het scherm. Toen ze 's avonds begon te huilen, haar ouders duwden met geweld tegen haar laptop, gezegde: "Bekijk een sprookje".
Ik bewonder ze om hun geduld, omdat ze vier uur niet kwamen opdagen, dat ze van streek zijn. Maar ik zag de terreur ook niet, alsof ze soortgelijke acties hadden met 's avonds elke dag in slaap vallen.

Ik hou van chaos
De moeder van een klein meisje dat nog geen jaar oud was, liet iets zien, wat ik in mijn leven niet van een vrouw zou verwachten.
Ze had meerdere grote flessen water op de kast staan, cola, zoete dranken - elk vers. Plus een paar borden met eten: op een geknabbelde sandwich, op de tweede kern en een paar druiven, op een andere aardappelen van het diner van gisteren. Documenten, tijdschriften, baby kleurpotloden, druipt niet, flessen, drie soorten melk. Eindeloos uitwisselbaar. Angst om na te denken, wat ze in de kast had. Haar dochtertje had twee grote dozen met speelgoed. In het midden van de dag, al het speelgoed lag verspreid over de vloer. Tijdens de ronde werd de dokter gek en begon haar een puinhoop te noemen. Jij denkt, dat ze opruimde ? De man was slimmer, want hij had in ieder geval alles op een rijtje gezet.
Maar dit is niet het enige geval. Mensen die naar het ziekenhuis gaan, nemen veel te veel spullen mee. De gangen zijn erg klein, het is vaak nodig om deze krappe ruimtes te delen met meerdere ouders en hun kinderen. Het is zielig, dat de meeste mensen diepe herhaling hebben bij anderen.

En hoe moeten ze het mentaal verdragen?, omdat ze zich constant zorgen maken over de ziekenhuisomstandigheden en het ongeluk van het kind ? Zijn, knuffel, lees sprookjes, heb lief en denk niet elke ochtend na: "Misschien laten ze ons vandaag vrij". Ik zou gek zijn. Hoe dan ook, na een paar dagen begon de stemming van andere ouders me te besmetten en ik verloor mijn geduld en met mij begon het kind tekenen van nervositeit te vertonen. Het heeft geen zin, en het laat je zeker niet herstellen.

Gelukkig zijn we al thuis en hoef ik deze kerststal niet te zien. Mijn hart is niet gebroken, wanneer een moeder tegen haar baby schreeuwt, omdat het een dunne stapel maakte. Ik hoef niet beleefd te zijn tegen mijn buurman, die van 's morgens tot' s avonds moppert hoe erg het is. Ik hoef mijn tanden niet op elkaar te klemmen, als de verpleegster naar me gromt, want ik ga er bij voorbaat vanuit dat ik net als de anderen ben. Het medische team is onbeleefd. Ik weet waarom - omdat ouders van jonge kinderen eraan gewend zijn geraakt.