Była to trudna i bolesna decyzja. ale ją powzięliście. Nie macie innego wyjścia, jak się rozstać. A le trzeba sporo odwagi, aby przekazać tę wiadomość dziecku. Jak to zrobić?
Jeśli dziecko zostanie odpowiednio przygotowane na rozłąkę rodziców Jest szansa, że zniesie to. łagodnie i szybciej odnajdzie się w nowej sytuacji.
Kiedy mu powiedzieć?
Nie wymawiaj słowa „rozwód”, dopóki nie podejmiecie z mężem ostatecznej decyzji i sprawa nie znajdzie się w sądzie. Z drugiej jednak strony nie czekaj aż do przeprowadzki, by rzucić mimochodem: „Aha. mamusia i tatuś się rozchodzą”.
Wykręty nie mają sensu – dziecko powinno się dowiedzieć pierwsze i to od was, a nie od obcych.
Jak mu powiedzieć?
Bez względu na wiek dziecka (nawet jeśli jest ono malutkie) rodzice, najlepiej razem, muszą mu oznajmić trzy rzeczy;
Mimo że miłość małżeńska wygasła, oboje ciągłe kochają i będą kochać swoją pociechę. Można to ująć w następujący sposób: „Nie będziemy już mieszkać razem. Zostaniesz z mamą, ale będziesz mógł (mogła) widywać tatę, kiedy tylko zechcesz. Tatuś nadal jest twoim tatusiem, a mamusia mamusią – pod tym względem nic się nie zmieniło. Nadal będziemy się spotykać, aby porozmawiać o twoich problemach”.
Cokolwiek by dziecko pomyślało, rodzice nie rozwodzą się z jego powodu. Należy oczyścić je z poczucia winy; powtarzając mu, że jest wspaniałe. Jeśli spyta, dlaczego się rozchodzicie, nie trzeba wprowadzać go w szczegóły. Wystarczy powiedzieć: „Między tatą a mamą nie jest już tak jak dawniej”,
Nie ma żadnej szansy na to, abyście dzięki niemu zmienili zdanie. Wszystko co zrobi (gniew, płacz, kaprysy) i tak na nic się nie zda. Dziecko musi zrozumieć, że jest to nieodwołalna decyzja dorosłych.
Po przekazaniu smutnej nowiny
Jednym ze sposobów, w jaki dziecko próbuje przeciwdziałać rozstaniu rodziców, jest ucieczka w chorobę. Podświadomie czuje ono, że jego choroba odciągnie rodziców od różniących ich spraw i skupi wokół zagrożonego zdrowia. Trzeba więc uważnie obserwować wszelkie niepokojące objawy, np. budzenie się w nocy, moczenie nocne, bóle brzucha. Nie wahajmy się przed wizytą u psychologa, jeśli zajdzie potrzeba.
Gdy jest już dorosłe
Dorosłe dzieci rozwodzących się par narażone są na równie silny niepokój i cierpienie -twierdzą psycholodzy. Choć mają one już własne życie. dom. pracę, partnera, stres wywołany rozstaniem rodziców wcale nie jest mniejszy. Dorosłe dziecko rzadziej bowiem otrzymuje od rodziców emocjonalne wsparcie. Oczekuje się raczej, że będzie ono bezstronnym mediatorem i zdoła zapanować nad własnym przerażeniem. Nie ukrywa się też przed nim, jak przed kilkulatkiem, wszystkich dramatycznych szczegółów dotyczących wspólnego życia matki i ojca. Dlatego znacznie trudniej jest mu wybaczyć rodzicom ich słabości czy zrozumieć brzydkie postępki. Zdarza się, że zrywa ono potem kontakt z jednym z rodziców, obwinianym przez drugie za złamane życie. Jeśli uważało swoje dzieciństwo za szczęśliwe, często zaczyna podejrzewać, że było to tylko złudzenie.