“Ik ben sindsdien getrouwd 10 jaren, Ik heb twee kinderen (8 ik 3 patch). We zijn materieel goed, we hebben een leuk appartement, auto maar we zijn niet blij met elkaar. Na het werk komt de man boos terug en klampt zich aan alles vast. Hij trekt constant mijn aandacht, het ergste, dat hij het op een vulgaire manier doet, met vreselijke vloeken, en het is met kinderen, en zelfs vreemden. Kinderen beginnen hem te vrezen. Hoe vooruitstrevendmet zo iemand? Echtscheiding is geen optie, omdat mijn religieuze overtuigingen het niet toestaan. Trouwens, de kinderen willen een vader, en het lijkt mij, dat ik van mijn man hou, hoewel hij me pijn doet en het moeilijk voor me is.”
Het volgt, dat je een lot koos dat niet het beste was, omdat ik lijd, maar het is jouw keuze. Omdat er niets aan kan worden gedaan, het kan gewoon niet worden gedaan.
Er is een sprankje hoop, dat uw relatie, als hij überhaupt ooit beter was, momenteel is er een klassieke huwelijkscrisis met meerdere jaren ervaring. Gezinstherapeuten noemen het een stabilisatiecrisis: eigenlijk is alles er al, kinderen worden opgevoed, er is niets om naar te streven, en wat meer is, het is niet bekend, toen warme gevoelens tussen man en vrouw werden vervangen door routine. Misschien is er iets nieuws nodig in uw relatie – een gemeenschappelijke passie, vertrek samen… In ieder geval moet een uitweg uit deze vicieuze cirkel worden gevonden. Het is beslist niet die manier van verzoening, hoe doe je het, voor zo'n leven in naam van religieuze overtuigingen en daarvoor, zodat 'kinderen een vader hebben'. De dame gaat eigenlijk akkoord met het leven, zijnde een hel op aarde.