“Twintig jaar geleden ben ik bevallen van mijn dochter. Ik heb haar meteen ter adoptie aangeboden, ik weet het, dat ik verkeerd heb gedaan, maar door de levensomstandigheden kon ik haar niet opvoeden. Ik woonde in een kleine stad, ik was erg jong en volledig afhankelijk van strenge ouders. Uit angst moest ik mijn onbedoelde zwangerschap voor hen verbergen, waar ik uit zal worden geschoptmu. Ik heb de afgelopen maanden met mijn vriend doorgebracht. Maar ik deed het, voor het kind om te leven. ik weet, dat iedereen in mijn positie hetzelfde zou hebben gedaan, maar ik heb spijt van mijn beslissing en voel me schuldig. Ik probeerde mijn volwassen dochter te vinden. Tevergeefs. Wil, laat het een waarschuwing zijn voor andere vrouwen.”
Niet elke vrouw, in jouw plaats zijn, zij zou hetzelfde hebben gedaan. Uw beslissing was erg verstandig. In tegenstelling tot wat het leek, vereiste het veel moed en volwassenheid. Je hebt zoveel voor je dochter gedaan, hoeveel was er mogelijk. Je gaf haar het leven en de kans om op te groeien in een compleet gezin, tussen mensen, die haar heel graag wilden en op haar wachtten. Het lot van kinderen is veel dramatischer, wiens ouders, om welke reden dan ook, ze niet kunnen of willen opvoeden, toch zijn ze het er niet mee eens om in pleeggezinnen of adoptiegezinnen te worden geplaatst. Vaak duurt het dan meerdere jaren, om een juridische situatie tot stand te brengen, waarmee u een aanklacht voor een weeshuis kunt indienen voor adoptie. Voor een kind zijn deze jaren niet in te halen. Ze wegen op de ontwikkeling en het volwassen leven. De dame spaarde zulke dramatische ervaringen voor haar dochter. Ik raad je aan om op deze manier naar je beslissing van jaren geleden te kijken.